Labiominoroplastyka – plastyka warg sromowych mniejszych. Popularność zabiegu jest z roku na rok coraz większa na całym świecie. Mimo zainteresowania zabieg powinien być wykonywany u osób o odpowiedniej motywacji funkcjonalnej, a technika zabiegowa powinna być dobierana indywidualne do anatomii i oczekiwanych efektów pacjentki.
Kwalifikacja do labiominoroplastyki
Przed przeprowadzeniem labiominoroplatyki kluczowa jest właściwa kwalifikacja pacjentki. Zabieg rzadko przeprowadzany jest z przyczyn medycznych. Główne wskazania to dyskomfort fizyczny/funkcjonalny i zły stan emocjonalny spowodowany defektem anatomicznym warg sromowych mniejszych. Labiominoroplastykę wykonuje się z przyczyn wrodzonych. Te problemy to hipertrofia i asymetria warg sromowych mniejszych. Z czasem mogą wystąpić również ich deformacje. Trudność kwalifikacji podnosi jednak fakt, że wargi sromowe mają bardzo osobniczą zmienność budowy anatomicznej. Nie ma jednego wzorca ich wyglądu i co bardzo ważne nie ma jednoznacznie określonej definicji ich hipertrofii mimo istnienia kliku klasyfikacji. Podczas kwalifikacji do wykonania procedury labiominoroplastyki na pierwszym planie powinny znajdować się więc skargi fizyczne i zły stan emocjonalny pacjentki, a nie jakiekolwiek pomiary metryczne. Nawet obecność przerośniętych, hipertroficznych warg sromowych bez współistnienia dodatkowych dolegliwości lub objawów nie stanowi jednoznacznego wskazania do interwencji chirurgicznej.
Niewątpliwymi wskazaniami do labiominoroplastyki są wszelkie stany urazowe spowodowane przerostem warg sromowych mniejszych np. wielokrotne naderwania tkanki, jej bolesne zaciągnięcia i skręcenia, niemożność z ich powodu uprawiania sportów, dyskomfort przy chodzeniu, siadaniu oraz współżyciu, nawracające infekcje, blizny przerostowe.
Podczas kwalifikacji niezwykle ważne jest wykluczenie u pacjentki dysmorfofobii (ang. Body Dysmorphic Disorder, BDD), czyli zaburzenia psychicznego, które polega na obsesyjnym skupianiu się na wyglądzie swojego ciała i subiektywnym dostrzeganiu w nim wad oraz wyolbrzymianiu ich. Tego typu zaburzenia obsesyjno-kompulsywne powinny jednoznacznie dyskwalifikować z przeprowadzenia zabiegu. Labiominoroplastyka nie przyniesie w takim przypadku zadowolenia i poprawy samooceny. Należy także wykluczyć motywację do zabiegu spowodowaną przez osoby trzecie np. partnera oraz negatywną samoocenę wywołaną przez inne sytuacje pozafunkcjonalne.
W drugim etapie kluczowym aspektem poprzedzającym wykonanie plastyki warg sromowych mniejszych jest ustalenie zakresu zabiegu i wybranie najlepszej dla danej osoby techniki operacyjnej. Wybór metody powinien być podyktowany nie tylko oczekiwanymi efektami estetycznymi, ale i funkcjonalnymi oraz dalszymi planami prokreacyjnymi kobiety.
Dlatego zarówno kwalifikacja i wybór metody leżą w kompetencjach lekarza ginekologa plastyka. Podczas wizyty konsultacyjnej specjalista powinien ocenić, jaka jest anatomia i przerost warg sromowych mniejszych, sprawdzić ich unaczynienie oraz przeanalizować budowę napletka łechtaczki, który jest z nimi powiązany oraz innych otaczających struktur (okolic krocza i pochwy). Jeśli pacjentka planuje późniejsze ciąże, rozważane techniki zabiegowe nie powinny uniemożliwiać jej porodu naturalnego. Na postawie badania oraz wywiadu lekarz operator powinien zaproponować pacjentce dwie najlepsze dla niej techniki operacyjne.
(……………………………………………….)
Artykuł ukazał się w wydaniu 3/2024 art of BEAUTY
Jeśli chcesz przeczytać więcej zamów egzemplarz lub prenumeratę art of BEAUTY >>>
dr n. med. Tomasz Basta
Specjalista ginekologii i położnictwa, od lat działający głównie w obszarze ginekologii plastycznej i estetycznej oraz uroginekologii, dyrektor medyczny Intima Clinic Gropu w Krakowie (www.intimaclinic.pl), założyciel Intima Edu Institute prowadzącej kursy z ginekologii estetycznej i plastycznej dla lekarzy (www.intoma.edu.pl), prezes Polskiego Towarzystwa Ginekologii Estetycznej i Rekonstrukcyjnej.